Als je in de klas iets wil laten ervaren van het monastieke leven in een abdij of een klooster, dan zijn er intussen een paar mogelijkheden in de filmotheek. Je hebt bijvoorbeeld de speelfilm Des Hommes et des Dieux over het vreselijke gebeuren in Tibhirine. Of de documentaire film Into Great Silence over een kartuizer klooster in de bergen. In die reeks – en er zijn er nog wel meer – is er een minder bekende film bijgekomen die deze keer het leven observeert van vrouwelijke religieuzen in een Franse abdij: Leur Souffle.
De camera volgt een novice op de dag van haar intrede in een klooster. De beelden van de viering in de kerk tonen het gelaat van de nieuwe non en ze ziet er gelukkig uit. De dienst is ingewikkeld, met ondermeer het neerliggen op de vloer, het opleggen van de nieuwe kledij – heel minutieus, met spelden – en het uitspreken van de verschillende geloften die bij het moniale leven horen. Heel sterk in beeld gebracht met een statische camera is even later het open gaan van de kloosterpoort, waar de vele zusters te zien zijn die de nieuweling ontvangen en opnemen in de gemeenschap. Waarna de poort weer gesloten wordt en de familie en vrienden achterblijven. Een heel sterk stuk choreografie, dat we niet vaak zien maar waar we in deze film deel aan hebben.
Ik dacht dat de camera voor de rest van de film de nieuwe zuster van nabij zou volgen en haar eerste dagen, weken en maanden zou willen vastleggen, met nu en dan een interview, maar dat is niet wat je krijgt: integendeel; de camera is getuige van het dagelijkse leven in het klooster, dat een afwisseling is van werken en bidden.
En dat is intens. Als je geduld hebt, word je meegenomen in het ritme van de tijden in het klooster. Deze zusters zijn sterke vrouwen. Ze weten om te gaan met machines en tractoren en runnen zo een heus landbouwbedrijf. Je kan niet anders dan deze zusters bewonderen om hun werk. Iedereen presteert naar eigen mogelijkheden, maar alles lijkt in dit klooster onder controle te zijn. De mindervalide zusters worden verzorgd en de meeste nonnen die je bezig ziet met hun dagelijkse werk zien er sterk en gemotiveerd uit, al zijn er ook een paar bij waar je bij kan vermoeden dat er ook veel verdriet aanwezig is.
Deze film is volgens mij een beetje onder de radar gebleven, maar hij kan volgens mij een waardige plek innemen tussen de eerder genoemde kloosterfilms.
Voor het gebruik in het godsdienstonderwijs kan je de eerste minuten van de film, met de geloften en het afscheid zeker inzetten. De scene aan de poort is op zich zeker de moeite. En verder zoek je uit wat je favoriete momenten zijn om een idee te geven van het kloosterleven in en levendige en sterke gemeenschap.